''Mooie auto..'' zeg ik zomaar uit het niets tegen een veel te knappe man met een veel te dikke blauw grijze Porsche. ''Bedankt, stap je in?'' vraagt hij zonder enige twijfel. Ik sta met mijn fiets in mijn hand en een mond vol tanden, dit had ik niet verwacht. ''hmm, breng je me wel veilig terug?'' vraag ik met een glimlach op mijn gezicht. ''Ik zou niet anders durven.''
Dit zijn van die momenten, dat je je moeders stem in je achterhoofd hoort zeggen: ''Niet zomaar met vreemde mannen meegaan Inger, ook niet als hij kittens of zelfgebakken koekjes heeft..'' Mijn moeder kent me zoveel te goed. Dus ik besluit om maar te gaan fietsen.. Een beetje jammer wel, en daar denkt hij duidelijk hetzelfde over.

Een paar minuten later is het stoplicht weer rood, over het algemeen fiets ik vaker door rood dan door groen, maar ik besluit om deze keer verstandig te stoppen. Het raampje van een auto naast me gaat open, natuurlijk is het een blauw grijze Porsche. ''Deze gaat toch sneller dan een fiets..'' Precies dan springt het stoplicht op groen, alsof hij een knopje indrukt, en scheurt weg. ''Patser'', zeg ik lachend hardop tegen de lucht. ''Pardon?'' zegt een oudere man naast me op de fiets.