We zitten naast elkaar in het gras, op de rug van de dijk. Beide nog een stukje 

kleiner, ik nog niet boven haar uitgegroeid. 

''Wat is jouw lievelingsbloem?'', vraag ik aan mijn grote zus. 

Ze zwijgt, staart de verte in. Ofdat ze mijn vraag niet gehoord heeft,  mijn stem door de wind direct is vervlogen.  ''Klaprozen'', antwoord ze na een aantal minuten, zonder enige twijfel. ''Klaprozen kun je bijna niet plukken, dan vallen de blaadjes eraf. En daarnaast zijn het de eerste bloemen die weer groeien op een slagveld na het gevecht.'' Dat is duidelijke taal, ik houd mijn mond en staar met haar mee de verte in.